Βόλτα στην Ελλάδα 2 (Για τον Κεμάλ)

Λουτρά Θερμών, Νομός Ξάνθης.Ο Κεμάλ μας περιμένει…ετοιμάζει στα γρήγορα, δυο μπριζόλες, χόρτα και καλό κόκκινο κρασί,και παίζει σε ένα φορητό dvd player , λαικά και σκυλάδικα στη διαπασών. Ποτέ δεν αφήνει ένα τραγούδι να παίξει ολόκληρο. Ωραίο το μαγαζί , του λέω, θα σου στοίχισε πολλά. Πήρα επιδότηση από το κράτος, απαντάει γεμάτος χαρά, δεν ξόδεψα τίποτα.Στο μέρος που είναι τα λουτρά, υπάρχει μόνο η ταβέρνα και τα δωμάτια του Κεμάλ, μια εκκλησία (για να ξέρουμε ότι είμαστε σε ελληνικό έδαφος, και φυσικά ένα τζαμί.Μας προειδοποιεί να μην επισκεφτούμε το ανοιχτό χαμάμ το βράδυ, γιατί πηγαίνουν κάποιοι Ρωσοπόντιοι, και μες την ερημιά, καλύτερα να πάμε στο κλειστό, δίπλα στην ταβέρνα.Αν και δεν έχω ζήσει την εμπειρία των χαμάμ, είναι αρκετά αργά, και με τη Δέσποινα, παίρνουμε τα κλειδιά και πάμε στο δωμάτιο.Μικρό, καθαρό, φτωχικό, περιποιημένο, πρέπει να ανάψουμε την ξυλόσομπα. Έξω ένα τσεκούρι, και χοντρά ξύλα….αρχίζει να μ΄αρέσει αυτή η εμπειρία. Έχοντας ζήσει σε χωριό, τα καταφέρνω, διδάσκω τη Δέσποινα στην κοπή των ξύλων, κι ανάβω φωτιά.Μιλάμε, γελάμε,  και κοιμόμαστε σαν πουλάκια.Ξυπνάω , πρωινό στα Πομακοχώρια.Καφεδάκι τούρκικο, στην ταβέρνα, από τον Χουσειν. Είναι ανιψιός μου, λέει ο Κεμάλ, εγώ με τη γυναίκα μου δεν έχουμε παιδιά, και ήρθε μαζί μας….ο πατέρας του, δουλεύει στην Ελευσίνα, του λέμε να ΄ρθει, να ζήσει μαζί μας, ότι έχουμε είναι και δικό του…..Θα ΄ρθει, κάποτε του λέω, και ο καλοκάγαθος Κεμάλ, μου δείχνει φωτογραφίες, με την πομάκικη στολή, που του την δώρισαν γείτονες Βούλγαροι, και το μωρό του Χουσειν, και αστράφτει.Τελειώνω τον καφέ, και δοκιμάζω την εμπειρία του χαμάμ. Δεν βρίσκω περιγραφή, γι΄αυτή την αίσθηση. Αν και τα χαμάμ στις Θέρμες, δεν φημίζονται για την πολυτέλειά τους, ωστόσο εμένα μου αρέσει, το κιτς ντεκόρ, σε συνδυασμό με την αγνότητα των ανθρώπων, το βουνό, το οξυγόνο, τα δένδρα, την βροχή. Το βράδυ διαπιστώνουμε, ότι είμαστε μόνες μας στο άγνωστο.Πρέπει να φάμε κάτι, να κόψουμε ξύλα, και να κλειδαμπαρωθούμε.Μπαίνουμε στ’ αμάξι, πηγαίνουμε σε ένα χωριό. Μόνο ένα καφενείο, είναι ανοιχτό. Μπαίνουμε δειλά δειλά μέσα, δυό νάνοι Πομάκοι, οι ιδιοκτήτες, μας εξυπηρετούν…διακρίνω στα βλεμματά τους την αθωότητα, όπως στην ελληνική ύπαιθρο πριν χρόνια…να μην μακρυγορώ…γυρνάμε με κονσέρβες και τσίπουρα, κόβουμε και ξύλα,μόνες μας στο πουθενά, τρώμε, γελάμε και κοιμόμαστε.

Η επόμενη μέρα?

Χαμάμ, βόλτα στην Ξάνθη, όμορφη πόλη η Ξάνθη, το ωραιότερο κεμπάπ που έχω φάει στη ζωή μου, επιστροφή στις Θέρμες, πέρασμα από τον Εχίνο, ξύλα σόμπα και χαμάμ, και ματά ξανά χαμάμ.

Σάββατο βράδυ, η πτήση από το αεροδρόμιο της Καβάλας, φτάνει στο Ελ. Βενιζέλος στις 21.00 ώρα τοπική.Αλλοπαρμένη, αναζωογονημένη, συναντώ δυο συναδέλφους στην έξοδο 5. Τα ‘ μαθες? Απολύσανε την Όλγα………..μου λένε.

Το απόλυτο ξενέρωμα, η επιστροφή στην πραγματικότητα!