Αν θες να ονειρεύεσαι……ξύπνα!!!

ή

ο Αλέξης ,ο Φοίβος, κι εγώ………..

πρωινό Κυριακής 6^ης του Ιούλη. Οι δρόμοι μας, μας βγάζουν στο Βρωμοπούσι. Τέσσερις γυναίκες, ψάθες και ομπρέλες, σαντουιτσάκια, κι ένα ταπέρ καρπούζι, κάτω από το μεγάλο πεύκο να παίζουμε μπιρίμπα…..και αν, και τις Κυριακές, οι αττικές παραλίες μοιάζουν με την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, τα κρυστάλλινα νερά αποζημιώνουν.

Κυριακή απόγευμα. Μπαίνω σπίτι, διώχνω από το κορμί μου την αλμύρα….κοιμάμαι καμιά ωρίτσα…..και ετοιμάζομαι για μια βόλτα στο Γουδί, στο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Σκάμε μύτη με τη Δέσποινα, κατά τις 21.30 βραδυνή.

Στην κεντρική σκηνή ένας Λιβανέζος τραγουδά, όμορφες ανατολίτικες μελωδίες.Άνθρωποι όλων των φυλών,χορεύουν, τραγουδούν, βολτάρουν στα περίπτερα, συζητήσεις σκόρπιες για τους μετανάστες, και ο κλασσικος στρατός των αγοριών με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα, να μοιράζει φυλλάδια, τα κορίτσια με τις κλαρωτές φούστες και τα ταγάρια, έρωτες να προκαλούν…..και φυσικά οι διανοούμενοι 50άρηδες του Σύριζα, μετά της μαντάμ και τέκνων, να περιπατούν στο παλιό στρατόπεδο της φρίκης, που τα ερειπωμένα κτίρια κοσμούν οι πολύχρωμες αφίσες, των ανθρώπων της Γης μας (πατρίδα μας, όλη η γη).

Αναρχικοί, φοιτητές, ξέμπαρκοι, ροκάδες,γκέι και κουλτουριάρηδες, πολυτεχνίτες, και ερημοσπίτες, παρέα με τις γυναίκες της Σιέρας Λεόνε, τους Αιγύπτιους ψαράδες και τις Φιλλιπινέζες υπηρέτριες, παιδιά ξαπλωμένα στο γκαζόν, να απολαμβάνουν τον Αγησίλαγο του Δημήτρη Μπασλάμ, ενώ απέναντι το πολυώροφο κτίριο της ΕΥΠ….εν πλήρη απασχόληση, αμ πως! Λείπει η Λου από τη Σαρακοστή???

Περπατούμε στα περίπτερα, πολύ όμορφη βραδυά, όλοι μου φαίνονται τόσο γνωστοί, το μάτι μου πέφτει ξαφνικά σε έναν νεαρό μετά της κοπελιάς του. Τον έχω δει κάπουν κάπου τον ξέρω….Γειά σου Πρόεδρε, του λέω. Ο Αλέξης γυρίζει, ακόμη δεν έχει συνιθίσει στην ιδέα, με κοιτάει, σαν να προσπαθεί να θυμηθεί, από πού με ξέρει….μα δε με ξέρει…είναι απλά ο πρόεδρος. Λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας, και μετά χαμογελά.

Ξαναεπιστρέφουμε στην κεντρική σκηνή. Καθόμαστε στις χαλασμένες καρέκλες, τρεις μπύρες, πέντε καλαμάκια χοιρινά, στο πάλκο ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όλα ωραία κι αρμονικά. Περιμένω είναι η αλήθεια, να απολαύσω τον Φοίβο, αργεί….ένας παπάς μας πλησιάζει, μας δίνει ένα φυλλάδιο, για την επιστροφή στην ξεχασμένη εκκλησία.Το μόνο που ειλικρινά δεν περίμενα να δω, σ΄αυτό το πολυπολιτισμικό γαιτανάκι.Το συγκεκριμένο φυλλάδιο έχει κάνει θραύση, μου λέει ο Αττίλας, ο Πομάκος φίλος μας.

Γελάω, αυτό σημαίνει, σκέφτομαι, Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.

Είναι 01.30 π.μ. Ο Φοίβος Δεληβοριάς εμφανίζεται στην κεντρική σκηνή. Μας χαιρετά, λεγοντάς μας, μια στιχομυθία που του συνέβη στο ταξί.

Ταρίφας: Που πηγαίνετε?

Φοίβος: Στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, στο Γουδί.

Ταρίφας: αααα, στο Ρατσιστικό? Πολύ ωραία!!!

Ξεσπάμε σε γέλια….κι έπειτα ξεκινά να παίζει την κιθάρα με πινέλο.

Ο Αλέξης, ο Φοίβος κι εγώ. Θυμάμαι όταν ο Αλέξης πήρε
(ας μη γελιόμαστε) το δαχτυλίδι της διαδοχής, είχα την πρώτη συνάντηση με τον Φοίβο στο αεροδρόμιο.

Ο Αλέξης, ο Φοίβος κι εγώ.

Τρία κωλόπαιδα, στα τριανταπέντε, αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά….έτσι απλά μας αρέσω, κι ένας τίτλος ανάρτησης που τον είχα σκεφτεί μήνες πριν τη χθεσινή βραδιά, στη δίνη των ημερών,τον εγκατέλειψα, κι εντελώς απρόσμενα αυτόν τον τίτλο τον βίωσα χθες.

Δευτέρα 06.00 π.μ. Ξυπνητήρι τρελό, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ!

Το πρωινό ετήσιο ραντεβού, στη Σχολή Πολιτικής Αεροπορίας.Μια πρόταση για μπάνιο, κι η αφεντιά μου, σε ρόλο Μαίρης Παναγιωταρά, να τρέχει πανικόβλητη, να προλάβει να σιδερώσει τη στολή, να ψωνίσει τα βδομαδιάτικα στον Μαρινόπουλο, και τις λοιπές σημαντικές δραστηριότητες. Το μπάνιο τελικά ακυρώνεται…..και το ρίχνω στην υπνοθεραπεία (ύπνε, που θρέφεις τα παιδιά…..)

Είναι απόγευμα, λίβας καυτός, καφεδάκι, υπολογιστής….Οι Pink Martini απόψε στο Λυκαβηττό (λατρεύω αυτό το συγκρότημα). Δε θα πάω, σκέφτομαι και στενοχωριέμαι, μιας και από τα χαράματα θα ξαναβγώ για συλλογή ενσήμων.

Μα δε βαριέσαι, αδερφέ. Το μοναδικό μου τριήμερο του Ιούλη, του 2008, μπορεί να μην είχε τη μυρωδιά της θάλασσας στο Αγκίστρι, είχε όμως την μαγική νυχτερινή όψη, μιας Αθήνας, μιας πόλης για να ζεις!

Αυτά τα ολίγα

Σας ασπάζομαι, Λου

Υ.Γ. Και τώρα, τι μαγειρεύουμε? Ιδού το αιώνιο δίλλημα!!!