Mamma Mia!!!

Κάπως έτσι ξημέρωσε Σάββατο. Γύρισα σπίτι, κατά τις 7.00 το πρωί από την εργασιακή κρεπάλη (νυχτερινή βάρδια), έπεσα κατάκοπη ανάμεσα σε ένα βουνό από ασιδέρωτα, απογοητευμένη από την πρώτη μου επαφή με το e-cigarette και με το άγχος να ξυπνήσω νωρίς, να ζήσω το μοναδικό free Σαββατοκύριακο του Ιουλίου.

Κι έπειτα ξύπνησα, καταπιάστηκα με τα ασιδέρωτα, έπαιξα με το νερό στο μικρό μου μπαλκόνι, μαγείρεψα μελιντζάνες γιαχνί με κοτόπουλο (αριστούργημα, ώρες ώρες, δε με αναγνωρίζω), και κατά τις 5.00 μ.μ, με έπιασε πάλι το μελαγχολικό. Ένοιωθα να χρωστάω αναρτησούλα, μα η έμπνευση έχει πάει διακοπές (Ιούλιος γαρ), και με τόση ζέστη που καιρός να κλέψεις. Έτσι άκουσα ολίγον από Γιαννάτου, και κότσαρα το μελοποιημένο του Καρυωτάκη.

Το κινητό κουδούνισε κατά τις 19.00. Η ξαδέρφη και μια φίλη μας, μου πρότειναν καφέ σε μια άλλη πλατεία, της Αγίας Παρασκευής.Ντύθηκα τα σιδερωμένα, κι έσκασα μύτη. Φραπεδάκι μέτριο, κουβεντούλα….πάμε, μου λένε cinema?

Θερινό.

Παίζει το Mamma Mia, ρώτησα. Ναι, άκουσα. Πάμε…..

Είναι πολλά χρόνια, που είχα να γευτώ νύχτες με φεγγάρι ή αφέγγαρες σ’ ένα θερινό. Η τελευταία φορά, αν δεν απατώμαι, ήταν το Ηλέκτρα στην Πατησίων, όταν μια μεγάλη παρέα, δυνατών κι ανέμελων, παρακολουθούσαμε τους γελαστούς τσιγγάνους….(υπάρχουν ακόμη), τι κι αν δεν είμαστε πια πολλοί, τι κι αν είμαστε τρεις, στο Αμαρυλλίς θέλησα να μυρίσω αγιόκλημα και γιασεμί.

Είναι 21.00 και η ουρά μου θυμίζει κτηματολόγιο, παίρνουμε εισητήρια για την παράσταση των 23.00,κατεβαίνουμε πάλι πλατεία, και σαν κυρίες ολκής, το ρίχνουμε στο εθνικό σπορ, σουβλάκια, μπύρα, τσιγάρα, και κουτσομπολιό. Η Δέσποινα μου τηλεφωνεί, υπόσχομαι αύριο (σήμερα δηλαδή), να βρίσκομαι στο Άλσος στο Γουδί, στο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ (έχει και συναυλία Δεληβοριά, πώς να λείψω?). Παίρνω κι ένα μήνυμα, κάποιος με θυμήθηκε στη Σαμοθράκη, γελάω κρυφά….κι ας μην έχω ούτε μια μονάδα στο γ_μ_μ_νο το κινητό να του απαντήσω. Πλησιάζει 23.00….βρισκόμαστε στην είσοδο του Αμαρυλλίς…..τρώμε μια ουρά μεγαλύτερη…..ήδη σκέφτομαι να την κοπανήσω. Να μην μακρυγορώ, με τα κόπων και βασάνων, μπαίνουμε….τρίτο τραπεζάκι από το τέλος δεξιά, έρχονται και οι μπύρες, και η παράσταση αρχίζει.

Mamma, mamma, mamma, Mia………….όμορφη, ευχάριστη, γλυκιά, μουσική ταινία….(είμαι σίγουρη, ότι οι ειδήμονες θα έχουν βγάλει τα φτυάρια), με εκείνο το ελληνικό στοιχείο που αγαπώ,γυρισμένη κάπου στη Σκιάθο, το πρώτο νήσι που πάτησα και μάλιστα λαθραία το πόδι μου, κι έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια…

Ήταν τόσο όμορφο αυτό το Σαββατόβραδο, τόσο γλυκό κι ανέφελο, δροσερό στην ημισέληνο, μ’ αγιόκλημα και γιασεμί.

Και το χρειαζόμουνα. Αυτό το ασήμαντο Σαββατόβραδο, το μοναδικό ελεύθερο του Ιούλη, με βρήκε έτσι ξένοιαστα, στην κωμική μου καθημερινή τραγικότητα, να χαίρομαι αφάνταστα που κάποιος με έσπειρε σ’ αυτή τη γη.

Να ευχηθώ την Κυριακή που ζυγώνει( τι, κι αν ο χρόνος, τη διανύει ήδη),να με αποζημιώσουν τα νερά του Σουνίου, και ο Φοίβος Δεληβοριάς.

Και εις αύριον τα σπουδαία, λοιπόν!!!

Υ.Γ. Ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά η παρόρμηση δε μ’ αφήνει, να στολίσω το λόγο μου με πνεύμα και στοχασμό….μα τι θα αξία θα είχε αυτό το ιστολόγιο, αν δεν ήταν μια ωδή στην καθημερινότητα?

Η Λου της γειτονιάς σας