Σάββα, καφέ!!!

Μου αρέσουν οι διαφημίσεις της προηγούμενης δεκαετίας, όχι οι τελευταίες. Αποπνέουν μιαν αδιαφορία αυτές οι δεύτερες, σαν πλαστικό χάμπουργκερ, σε πράσινη γυαλιστερή ζελατίνα. Και δεν προλαβαίνουν να γίνουν αναγνωρίσιμες, πόσο μάλλον συνήθεια... Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το νόημα μιας διαφήμισης που θα αντικατασταθεί από μιαν άλλη τόσο σύντομα, που κανείς δε θα τη θυμάται αύριο.
Τέτοιες, είναι συνήθως οι διαφημίσεις της κινητής τηλεφωνίας ή συνδέσεων internet. Ή σαν τις διαφημίσεις του Λουμίδη. Παλιά, βλέπαμε αυτή την συμπαθητική χοντρούλα -το δικό μας άνθρωπο, η απενοχοποίηση του καλοφαγά- που ακολουθούσε αδέξιες δίαιτες, άλλοτε με τη φίλη της στο καφενείο να μιλούν για πράγματα γυναικεία, άλλοτε με τον καλό της που της προτείνει να ζήσουν για πάντα και πριν τελειώσει το σποτάκι, αναφωνούσες «έκαστος στο είδος του...». Σήμερα, τελειώνει η διαφήμιση και σχεδόν δεν έχεις ακούσει τη στιχομυθία, τόσο κακή άρθρωση έχουν οι αναλώσιμες μη περσόνες, τόση γρηγοράδα και αδιαφορία αποπνέει το concept.
Πού είναι αυτές οι χρυσές εποχές, που η διαφήμιση πρόβαλε σχεδόν σα νέος χώρος κινηματογραφικής δημιουργίας -τόσο προσεγμένες και επικοινωνιακές ήταν!
Ή η διαφημιστική καμπάνια της Amstel. Στην αρχή, είχε αυτούς τους τρεις φίλους, που γενικά, όποτε βρισκόντουσαν, σκάρωναν φάρσες ο ένας στον άλλο ή αλληλοβοηθιόντουσαν στα δύσκολα, είχαν και κάποιες γλυκές στιγμές, πάντα πάνω από ένα ποτήρι μπύρας Amstel. Σήμερα, οι τρεις γνωστοί φίλοι, αντικαταστάθηκαν από τρεις άλλους φίλους και κάθε φορά που βλέπω διαφήμιση της Amstel στην τηλεόραση, μου 'ρχεται να γραπώσω την οθόνη και να την ταρακουνήσω για να 'ρθει στα συγκαλά της. δεν είναι αυτοί οι Τρεις Φίλοι, δεν τους αναγνωρίζω, δεν είναι αυτό το παραμύθι μου.
Στο παραμύθι μου, η Σταχτοπούτα, πάντα παίρνει τον πρίγκιπα και ο πρίγκιπας πάντα έρχεται με άλογο να την ψάξει στο σπίτι της κακιάς μητριάς. Θέλω τον πρίγκιπα μου τώρα! Τον γνωστό πρίγκιπα! Αν αλλάξει πρόσωπο, τότε δε θα τον αναγνωρίσει η σταχτοπούτα, όταν αυτός θα την αναζητά με το γοβάκι στα χέρια. Και αν δεν τον αναγνωρίσει, θα του φέρει το γοβάκι κατακέφαλα και το παραμύθι θα πάει στο βρόντο, γιατί δε θα βγαίνει ηθικό δίδαγμα, πως αν είσαι καλή και γλυκιά, θα σου λάχει ένας πρίγκιπας. Και κανένα κοριτσάκι δε θα θέλει να γίνει πριγκιποπούλα και κανένα αγοράκι δε θα παντρεύεται τις σταχτοπούτες, γιατί θα είναι στο νοσοκομείο με ράμματα. Χώρια που διάφοροι μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλομηχανικοί που κατά καιρούς έχουν φάει το τακούνι κατακέφαλα, θα νομίζουν ότι είναι πρίγκιπες. Τέτοια σύγχυση.
Το ότι η διαφήμιση προωθεί τον καταναλωτισμό, το ξέρουμε όλοι. Η κάθε εποχή, ωστόσο, και η αισθητική της, αποδεικνύουν πράγματα για την εποχή και αυτό τελικά είναι προς σχολιασμό. Οι απλοϊκές, δηλαδή, διαφημίσεις της δεκαετίας του ΄50, συνήθως οδοντόπαστας ή κάποιου απορρυπαντικού, κατέγραψαν την αγνότητα του κοινού της εποχής. Πιο ράθυμες περσόνες, γλυκανάλατος μικροαστισμός, επιθυμία για καθωσπρεπισμό και ελπίδα πως το αμερικανικό όνειρο μπορεί να ενσαρκωθεί με μια σκούπα hoover ή με ένα εντομοκτόνο ντι ντι τι.
Τι θα αναδείξει η σύγχρονη διαφήμιση για την τωρινή νοοτροπία στους αυριανούς μελετητές; Ακαλαισθησία; Κακές φωνές; Αδιαφορία; Προχειρότητα; Τα χάλια μας;
Συναινούμε που συναινούμε στο διαφημιστικό σύμπαν. Ανεχόμαστε που ανεχόμαστε την καταναγκαστική «ενημέρωση» για τις πάνες και τα σαμπουάν της αγοράς. Κάνουμε που κάνουμε τρεις ώρες για να δούμε την αγαπημένη μας δίωρη ταινία. Πειράζει να φαίνεται ότι κάποιος, βρε αδελφέ, νοιάζεται για την ποιότητα της εικόνας, αφού το έχω πάρει απόφαση πως θα εξαναγκάζομαι να τη βλέπω;

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Κι έτσι μέσα στο Σαβατοκύριακο, εκεί που όλη η Ελλάς έδινε ένδοξη μάχη στο Βελιγράδι με μπροστάρισα του αγώνα τη ΄΄Λασκαρίνα΄΄ Καλομοίρα…..εγω απήλαυσα τον Σάββα τον Έλληνα…..και δεν βαριέσαι ας μην υπάρχουν φράγκα για NOVA.

Υ.Γ. Υπάρχουν και σήμερα όμορφες διαφημίσεις…..