Και έτσι, δεν ξύπνησες ποτέ.

Εκατο χιλιάδες κόσμος στην πορεία της Τετάρτης. Η μεγαλύτερη πορεία, εδώ μετά την μεταπολίτευση. Δεν θα το μάθεις, βέβαια, διότι δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι. Ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, αλλά, όσος χαμός και να γίνεις, δεν θα μάθεις τίποτα.

Αλλά, απο την άλλη, τι σημασία έχει;

Αυριο το πρωΐ, θα ξυπνήσεις σε ένα νέο εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς. Δεδομένης της απουσίας του μεγενθυτικού φακού που ονομάζεται τηλεόραση, οι εκατό χιλιάδες δεν θα γίνουν ποτέ δύο εκατομμύρια. Θα μείνουν -μόνο- εκατό χιλιάδες, θα φωνάξουν για τόσους, και δεν θα ακουστούν ποτέ.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις με νέα δεδομένα. Θα έχεις εργαστεί για πολλά, για πολύ - και θα πάρεις λίγα, λιγότερα απο όσα αξίζεις. Κάποιοι άλλοι, γνωστοί - άγνωστοι, έπαιξαν τα χρήματά σου - και έχασες.

Μην απελπίζεσαι, αδελφέ: έτσι και αλλιώς δεν θα κέρδιζες με τίποτα.

Αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι τώρα, με ύφος χιλίων καρδιναλίων θα απαγγείλουν το ποίημα που θα στερήσει εσένα απο το μέλλον που δικαιούσαι, και αυτούς θα τους χορτάσει το πλεόνασμα του ιδρώτα σου. Όπως ισχύει πάντα, αν δουλεύεις για δέκα και παίρνεις τέσσερα, τα έξι δεν χάνονται - μην ανησυχείς. Θα γίνουν λιμουζίνα κάποιου, θα του ανοίξουν τον δρόμο στην Β. Σοφίας, ή θα γίνουν αφίσες ηλεκτρονικά debate και δωράκια σε δημοσιογράφους με παλάτια.

Δεν χάνεται το χρήμα σου, θα αξιοποιηθεί.

Στο μεταξύ, εσύ θα ζήσεις με τέσσερα. Βέβαια, θα ζήσεις μίζερα και φτωχά - αλλά μην ανησυχείς: το μέλλον αυτών που θα σου πουν πως θα ζήσεις καλύτερα με τα τέσσερα είναι εξασφαλισμένο. Δεν θα χρειαστεί -καν- ποτέ να πάρουν σύνταξη: το τόσο θράσσος είναι σπάνιο στις μέρες μας.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις χωρίς μέλλον. Θα δουλέψεις, θα υποχρεωθείς να δώσεις ένα κομμάτι του μισθού σου, και κάποιος άλλος πάλι θα αγχωθεί να δει πόσο πήγε η μετοχή του μέλλοντός σου. Θα φας ένα γιαούρτι για μεσημεριανό και λίγο ζουμί για βράδυ. Θα πληρώσεις την μισή σύνταξή σου για φάρμακα (αρρώστησες προσπαθώντας να δουλέψεις λίγο παραπάνω για το καινούργιο ελικόπτερο του αφεντικού σου) την άλλη μισή στο νοίκι, και την άλλη μισή… ποιά άλλη μισή; Ας μην φας.

Οι κάτοικοι των παραθύρων στις οκτώ είναι αρκετά χορτασμένοι για όλους μας.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις νεκρός. Θα σε κρατήσουν βέβαια στην ζωή όσο χρειάζεται για να αγοράσουν καινούργιο κουστούμι, φτιαγμένο αποκλειστικά για αυτούς, στην Ιταλία. Γράφει ωραία στο γύρισμα, δεν τσαλακώνει. Είσαι το κουστούμι τους, η σαμπάνια τους, το καινούργιο τους αυτοκίνητο. Και όσο χρεώνεις τα όνειρά σου στην πιστωτική, τους είσαι χρήσιμος δούλος. Και τους θαυμάζεις για την ποιότητα της ζωής τους και το γούστο τους.

Είτε έμαθες για τους εκατό χιλιάδες είτε ήσουν στους εκατό χιλιάδες, αύριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις αδικημένος.

Θα έχεις φωνάξει, ουρλιάξει, βραχνιάσει να ακουστεί η φωνή σου, να ακουστούν τα δικαιώματά σου, να μην είσαι πια η πουτάνα του κάθε θρασύδειλου που λέει “μα δεν το καταλαβαίνουν οτι δεν γίνεται αλλιώς” ενώ ξέρει καλά οτι γίνεται και αλλιώς, αλλά θα αλλάξει η δική του ζωή, και του κατεστημένου του - και δεν το θέλουμε αυτό, σωστά;

Θα έχεις πονέσει απο την αδικία. Θα έχεις απελπιστεί απο την αδυναμία.

Θα έχεις κουραστεί να αμύνεσαι.

Μα, να σου πω κάτι; Δεν θα έχεις ξυπνήσει.

Γιατί δεν άκουσες τόσες φωνές, λίγους μήνες πριν, όταν όλοι αυτοι σε χρειάζονταν για να πάρουν την άδειά σου και να συνεχίσουν να ζουν την ζωή σου. Και τους την έδωσες απλόχερα, παρότι όλοι πίστευαν οτι δεν μπορεί πάλι να ξεγελαστείς - αλλά το ακριβό κουστούμι, η διαφήμιση prime time, τα όμορφα λογότυπα και τα γυαλιστερά χαμόγελα, όλα αυτά που αγοράστηκαν ή πιστώθηκαν με το μέλλον σου, σε έκαναν για άλλη μία φορά να μην ξυπνήσεις.

Θα απορήσεις τώρα με το θράσος τους να μιλάνε εξ’ ονόματί σου, λες και ξέρουν πόσο κάνει ένα εισιτήριο - αλλά μην ξεγελιέσαι, εσύ πότισες αυτό το θράσος με τον ιδρώτα σου.

Αγόρασες με την ψήφο σου το μέλλον σου. Καμμένο, πουλημένο σε πολυεθνικές, χωρίς δικαιώματα, χτυπημένο απο ζαρτινιέρες και παρακολουθούμενο με ευλογίες μεγαλοεταιριών. Εξι μήνες πριν, αν φώναζες για όλα αυτά που πιστεύεις, θα σε ακούγανε τρομοκρατημένοι.

Θα ξυπνάγανε αυτοί με κρύο ιδρώτα.

Αλλά (αυτοί που αποκαλείς πιστά κύριοι) σε ξαναζαλίσανε, σε μπερδέψανε, νόμιζες οτι ήσουν η προτεραιότητά τους, εσύ - όχι ο γείτονας, ξεχνώντας πως αν βοηθηθείς εσύ, και κάποιος άλλος όχι, δεν θα βοηθηθεί κανείς.

Εμείς, και αυτοί.

Δεν ξεκόλλησες ποτέ απο τους δύο, νόμιζες οτι είχες να διαλέξεις μόνο “μαύρο” ή “άσπρο” - τους έδωσες τυφλή εμπιστοσύνη, τα κλειδιά για την ζωή σου, το μέλλον σου, και την αξιοπρέπειά σου.

Και ξαφνικά, αναρωτήθηκες τώρα, τι πήγε στραβά και γελάνε στα γραφεία τους και στις καρέκλες τους αυτοί που δεν έζησαν ποτέ τον ελάχιστο -ούτε μισθό, ούτε σύνταξη, μόνο- ανθρωπισμό.

Και αναρωτήθηκες πως είναι δυνατόν να είναι όλοι αυτοί αναίσθητοι, οταν εσύ τους έδειξες περίτρανα οτι δεν αξίζει να ασχοληθούν με άτομα σαν και σένα, με μηδενική αξιοπρέπεια.

Έξι μήνες πριν, κοιμήθηκες.

Και έτσι, δεν ξύπνησες ποτέ.

Υ.Γ. Με την ευγενική χορηγία του Αρκούδου που γύρισε από το δάσος