Είναι που τίποτα δεν έχω να γράψω!!!

Καλημέρα…πρωινό της 6ης του Απρίλη 2009, βάσει γήινου χρονικού ημερολογίου (όπως λέει ένα γλυκό ξωτικό), έξω βρέχει…..λατρεύω τις βροχερές Απριλιάτικες Δευτέρες, και ομολογώ……
Είναι, που δεν έχω τίποτα να γράψω!!!
Ταξιδεύω το κορμί, σε επαρχιακά Κτελ, από του Πηλίου την Αργαλαστή (χωρίς τον Λιόντα το ληστή), μέχρι τον φτωχό μου Αμβρακικό…..περισσότερο ταξιδεύω τον νου……μου αρέσει τόσο να γέρνω το κεφάλι στο τζάμι των λεωφορείων, των ταξί , να χαζεύω τα χρώματα, τους ανθρώπους, των ανθρώπων τα έργα, με το πνεύμα το αντιδραστικό σε νάρκη γλυκιά……συμμετέχοντας σε μικρές ασήμαντες καθημερινές Πράξεις (Πράξην Α΄, Πράξην Β’……και δε συμαζεύεται……..σαπουνόπερα ο Σαίξπηρ)……..ονόμασα και την υπέροχη μοναξιά μου ‘’Γουαδελούπη’’, και ανακαλύπτω τις ομορφιές της, αυτή την φορά όμορφα αφημένη, κοιτώντας της ζωής μου τα πεπραγμένα, σαν το δημιούργημα του Ζορμπά……και αφήνοντας ένα γλυκό χαμόγελο……και μια άωτη πινελιά αισιοδοξίας……
Είμαι λοιπόν μονάχη, και κατά έναν περίεργο τρόπο, αισθάνομαι όμορφα και ατάραχα……ηρεμώ την θάλασσα μου, τιθασεύω την οργή μου (βρε, μπας και πέθανα?)
Μ’ αρέσω, σε αυτή την εαρινή version……(κάτι σαν νέα κολλεξιόν….), κι ας μην έχω κάτι να γράψω, κάτι να πω…….ούτε για τον Θοδωρή Τενέζο, ούτε για τον άστεγο που αντίκρυσα χθες τα ξημερώματα κάτω από την πόρτα μου (δεν το περίμενα ποτέ αυτό, στη γειτονιά μου να το δω)….μπλα μπλα μπλα μπλα…….αααααα, άσε που λέω να ψηφίσω Τσίπρα, τώρα που δεν του έμεινε κανένας……
Τέσπα…
Ένα τραγουδάκι για εσάς τα καλά μου ξωτικά, τους δικούς μου ξένους, ξέρω, είναι πολύ σουξεδιάρικο εδώ στη Μπλογκόσφαιρα,…..μα εγώ η Λου, ποτέ δεν θέλησα να πρωτοτυπήσω……





Σας ασπάζομαι

Λου (Λουλουδού, και κατόπιν ώριμης αποφάσεως ΤρεΛού)