Δαμάζοντας τα κύματα στο Ποτάμι Πλατανιστού (Νότια Εύβοια)

-Στην Αθήνα τον Αυγουστο?

-Καλά, δε θα πας πουθενα?

- Δεν έχω άδεια, απάντησα..

Κι έτσι άκουγα, άλλον στην Αστυπάλαια, άλλον στην Κερκυρα, άλλον στην Κίμωλο………………….

-Καλά εσύ, δε θα πας πουθενα?

Αμάν πια, νισάφι…….έχω ένα τετραήμερο αρχές Αυγούστου…..μα που να πάω?

Μήπως Σίφνο? Μπα…..θα είναι φουλ. Μήπως Τζια? Δεν τρελαίνομαι….Τι λες, για Νάξο?Γουστάρω, αλλά, θα γίνεται της εταίρας…..Πάμε Κάρυστο?

Τρε μπανάλ, αλλά δε βαριέσαι….πάμε Κάρυστο.

Τρε μπανάλ, έτσι ηχούσε από τις αφηγήσεις των φίλων, αν εξαιρέσεις τον Πλατανιστό, η πρωτεύουσα της Νότιας Έυβοιας.

Κι έτσι Παρασκεύη μεσημέρι, ξεκινήσαμε οδικώς…..περιδιαβαίνοντας Ερέτρια, Αλιβέρι, Αμάρυνθο και Νέα Στύρα, μια όμορφη διαδρομή (με εξέπληξε το μεταλλικό δάσος, οι περιβόητες ανεμογεννήτριες και τα αιολικά πάρκα, που έχουν κατακλύσει το νησί) για να καταλήξουμε στο Μαρμάρι.

Όμορφο, ήσυχο, περίεργα ήσυχο για αρχές Αυγούστου…..να μείνουμε εδώ?

Μπα, ας πάμε Κάρυστο.

Ήτανε 7.30 το απόγευμα, βρήκαμε ένα δωμάτιο στον Αετό,κάναμε μια βραδυνή βόλτα στην πόλη.

Όμορφα, ήσυχα, με αρκετό κόσμο, με εξέπληξε η αφοπλιστική ευγένεια των Καρυστινών, με εξέπληξε όμως και ο άγριος άνεμος.

Βράδυ, στο δωμάτιο, διαβάζω ένα πράσινο βιβλίο για την Καρυστία…..εγώ έχω δει ένα άγονο κυκλαδίτικο τοπίο, μα το βιβλίο μιλάει για την Όχη, το βουνό της Ήρας και του Θεού Βοριά, τι συμβαίνει εδώ? Αναλογίζομαι….

Σάββατο πρωί. Ξεκινάμε για τον Πλατανιστό, και την περίφημη παραλία Ποτάμι.Δε θα γράψω τίποτα παραπάνω, παρά μόνο……μια περίφημη στιχομυθία με την πιο cult φυσιογνωμια της Καρυστίας.

Rooms to let in Ποτάμι Πλατανιστού.

- Έχετε δωμάτια?

- Τι λες ρε Καραμήτρο…..φυσάει βοριάς, με πήρε και με σήκωσε, όλα είναι μαύρα κι άραχνα, το κύμα με έγδαρε, η γυναίκα μου έφυγε, είμαι μόνος και πάντερμος, θέλω να φύγω κι εγώ, η γυναίκα μου έφυγε, δεν βάζω κανέναν σε δωμάτιο, πως ζητάς να σε στεγάσω?

Ο ξενοδόχος στο Ποτάμι είναι ανένδοτος…..εδώ κάνει κουμάντο ο Θεός Βορέας….τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

Τον συμπάθησα τον γραφικό ξενοδόχο μεσήλικα στο Ποτάμι, κι ας ήταν ο μόνος Καρυστινός που προέβαλλε αντιρήσσεις.

Στην Νότια Ευβοια κάνει κουμάντο ο Θεός κι όχι η αισχροκέρδεια, σκέφτηκα. Κι όντως ο Θεός της Καρυστίας, δεν αστειεύεται. Το όνομα αυτού Βοριάς.

Πανέμορφο το ποτάμι…..κι εγώ δαμάζοντας το κύματα…..σε μια πάλη με τη φύση…πάλη θανάτου?…πάλη υπαρξιακή?……..πόσο η ανθρώπινη μικρότητα, αναδυκνείει τη μεγαλειότητα του να είσαι άνθρωπος.

Τι όμορφο να παλεύεις με τη φύση. Η Φύση με δάμασε, τα αγνά εδέσματα στην ταβέρνα της κυρά Σοφίας ήταν ηδονή.

Κυριακή….ο δρόμος μας πάει πάλι στο Ποτάμι……να παλέψω με τα κύματα του Κάβο-Ντόρο?

Προσπάθησα….εις μάτην….σύρθηκα, νομίζοντας ότι είμαι νεκρή, καθώς τα κύματα με ξέβραζαν στην άμμο. Ήμουν πλέον το θέαμα για ΄κείνους, που πρίν διασκέδαζαν έμενα στην πάλη τους με τη φύση. Υπάρχει Θεός, αναφώνησα…..και λέγεται Βορέας……και στην Νότια Έυβοια, δε μας δείχνει εύνοια….τα κεφτεδάκια στην υπέροχη καντίνα, με παρηγόρησαν. Μες στις καλαμιές, σκεφτόμουνα…την ανθρωπινή μου φύση, μακριά από ADSL, και Mall, και την οικτρή μας καθημερινότητα. Εδώ κάνει κουμάντο ο Βορέας……ας μη γελιόμαστε….

Με στενοχώρησε η τριανταδυάρα plasma στην καντίνα και η 7,5 ελβετική jagouar, αραγμένη στο Ποτάμι……όμως το πάνω χέρι το ΄χε ο Άνεμος Θεός, που έδιωξε το ανθρώπινο στοιχείο, και μένα μαζί, από εκείνο το μέρος το παραδεισένιο.

Το απόγευμα της Κυριακής, αν και δείλιαζα σε μια νέα αναμέτρηση με την Όχη, μας βρήκε στον δρόμο προς Άγιο Δημήτριο και το φαράγγι του,με απόληξη στην παραλία της Σχοινοδαύλιας.

Στην καρδιά του πια, ο Θεός Βορέας μας αγκάλιασε,δε φυσούσε πια….μας άφηνε έκθαμβους να γευτούμε τη διαδρομή….τη διαδρομή, όπου τα λόγια περιττεύουν, τη διαδρομή που με έκανε να γευτώ την μυστηριακή λατρεία του Βορέα, να αντιληφθώ τη ματαιότητα μου απέναντι στη φύση, πόσο ανθρώπινο να νοιώθεις την ασημαντότητά σου, ταξιδεύοντας το μάτι σου………….να θωρρείς και να μη μιλάς, μέχρι που το άγριο απόκρημνο φαράγγι με τους ήχους του νερού , και των χρυσαετών σε βγάζει στη Σχοινοδαύλεια…….

Δευτέρα, 4 Αυγούστου…..ο Βορέας μα ς έδιωξε….οι υποχρεώσεις μας ίσως…….είμαι στην Αθήνα…..ακόμη δεν έχει αδειάσει η πόλη.

Η Νότια Εύβοια δε με θέλησε….δεν τη νίκησα.Παρέμεινα ένα ανθρωπάκι, να ενοχλώ το Βοριά, μα ασήμαντο να επιβληθώ…..Τι καριέρες, τι τράπεζες, αναγνωρισιμότητα, κύρος, χρήμα, ιδιοποίηση, γράμματα, στάση στα πράγματα πολιτική, άποψη για την ζωή, την τέχνη, την τεχνολογία, τον πολιτισμό?

Ένα κύμα στο Ποτάμι Πλατανιστού Ευβοίας με έφερε στα ίσα μου…….

Είμαι η Λου…εργάτρια σε φάμπρικα (πολυτελείας έστω),μικροαστή σε σύγχηση?

Ίσως….με ιδεολογία μπριάμ? Πιθανότατα………..

Είμαι η Λου……στην Αθήνα….τον Αύγουστο….κι εδώ στους Αμπελόκηπους ο Θεός Βορέας μας εγκατέλειψε…είμαι η Λου, τραυματισμένη από το κύμα του Κάβο-Ντόρο, αμφιταλαντευόμενη, ανάμεσα στους ‘’Κήποι του Επίκουρου’’ του Γιάλομ, και στο ‘’μ.χ.’’ του Βασίλη Αλεξάκη……είμαι η νεοειλώτισσα που σε 5 ώρες θα δουλεύω…….και θα συνεισφέρω στην εγκαθίδρυση του ψηφιακού καπιταλισμού…μα πάντα σε λανθάνουνα πορεία, ηθελημένα πια,για να μην ξεχνώ να παραμένω Άνθρωπος!!!!!!

Καλή σας Εσπέρα!!!!

Υ.Γ. Μου ‘γινε γινάτι, να τα βάλω με τους Θεούς στην Όχη…..θα πάω πάλι, να κεράσω τα μάτια μου, στο φαράγγι του Δημοσάρη και της Αρχάμπολης, να κολυμπήσω στο Ποτάμι ( αχ, να γυρίσει η γυναίκα του ξενοδόχου), να στήσω μια σκηνούλα στη Σχινοδαύλεια, να προσκυνήσω το δρακόσπιτο της Ήρας, να ξαποστάσω στην όμορφη ταβέρνα στο Παραδείσι.

Τι λέτε?

Φύγαμε?