Ποιός φταίει?

Κυριακή 22 Ιουνίου….ώρα 10.30 π.μ

Φοράω το υπαλληλίκι, και κατεβαίνω τα σκαλιά της πολυκατοικίας. Βγαίνω έξω, βάζω τα γυαλιά ηλίου και ψάχνω να βρώ διέξοδο.Η Δεή, έχει μετατρέψει τη γειτονιά, σε Σεράγεβο….κάνουν λέει, έργα λόγω ενδεχόμενου blackaout. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια εικόνα…..σαν βιβλική καταστροφή, ένα πράγμα….είναι τρεις μέρες τώρα που υποφέρω. Πρώτα κόπηκε το τηλέφωνο (λες κι αν λειτουργούσε, θα έπαιρνε κανείς), μετά είναι αυτός ο ανυπόφορος θόρυβος…..τον ήχο του κομπρεσέρ, με ποια νότα να τον ντύσεις? Στο μπαλκόνι τρεις μέρες τώρα, δε μπορώ να βγώ….σκόνη, φασαρία, πανικός.

Βγαίνω με τα χίλια ζόρια στη Μεσογείων, μπαίνω στο λεωφορείο, δείχνω την κάρτα ΟΑΣΑ, και κάθομαι δίπλα από τον οδηγό. Σε χρόνο ανύποπτο, το δάκρυ κυλά…..ευτυχώς που φοράω τα σκούρα γυαλιά.

Ωραία Κυριακή, ωραίος μήνας! Αλλιώς τον οραματιζόμουνα…..

Δεν πάνε μέρες, που έφυγε εκείνος……έτσι απρόσμενα, ανεπαίσθητα, μα εγώ φταίω.

Τόσες μέρες….που αναθεμάτιζα εμένα,τη στάση μου απέναντι στα πράγματα, την εξέλιξή μου σε πέτρα, τόσες μέρες που δεν το ‘χα καταλάβει, τόσες μέρες που ήλπιζα, τόσες μέρες που με έπνιγε η ενοχή, τόσες μέρες που η θλίψη έγινε πίκρα πια.

Θα σε πάρω σε λίγο, μόλις παρκάρω…..μου είπε την τελευταία φορά που μιλήσαμε, έχουν περάσει μέρες πέντε, ακόμη ψάχνει να παρκάρει?

Μα δεν είμαι ξέμαθη, η Λου, έχω βιώσει τόσες φορές την απαξίωση…………!!!

Εξάλλου, να μην το ομολογήσω?

Φταίω!

Προχθές, θυμάμαι……μια ένεση αισιοδοξίας!!!

Ο Σπύρος (όχι ο Βλάχος), μου έφτιαξε λίγο τη τσακισμένη μου διάθεση. Θα σου τηλεφωνήσω το απόγευμα του είπα, το απόγευμα η Δεη αποφάσισε να βομβαρδίσει τους Αμπελόκηπους, χαλασμένο τηλέφωνο (λες κι αν λειτουργούσε, θα έπαιρνε κανείς). Δε μιλήσαμε……Το βράδυ βρέθηκα με τη Δέσποινα, στα Εξάρχεια……οι έφοδοί μας στην πλατεία σπανίζουν πια, γίνονται μόνο κάτι μέρες γλυκιάς μελαγχολίας…Ήταν όμορφη βραδιά!

Σάββατο, 21 Ιουνίου, 10.30 π.μ

Φεύγω για τη δουλειά…..έχω μια όψη πιο γλυκιά, πιο χαρούμενη….είμαι σχεδόν ξαλαφρωμένη. Περιμένω πως και πώς να δω το βαρδιολόγιο…..είναι που αυτή τη βδομάδα….έχω ζητήσει δυο μέρες άδεια, να φύγω…να βρεθώ στο χωριό, στη μάνα μου….έχω εξάλλου και σημαντική οικογενειακή υποχρέωση. Δυο μέρες άδεια?

Παίρνω τον πούλο!!!

Φταίω, βλέπεις….γιατί από την εργασία μου η επιχείρηση δεν βγάζει κέρδη...

Έχω κι άλλο αίμα, ακόμη, για να στύψει.

Οι επιβάτες, πάνε κι έρχονται, κι εμένα κοντεύει να μου στρίψει!

Σχολάω, μπαίνω στο ρημαγμένο μου σπίτι...κι εκεί...το αποκορύφωμα! Εκείνη με την οποία, συστεγάζουμε τα ονειρά μας, μου ρίχνει ένα φταίξιμο ακόμη. Άλλο ένα μαχαίρι στην πληγή.....

Φταις, μου λέει........Φταις!!!

Κυριακή 22 Ιουνίου….ώρα 10.30 π.μ

Σε χρόνο ανύποπτο, το δάκρυ κυλά…..ευτυχώς που φοράω τα σκούρα γυαλιά.

Φταιω……για όλα φταίω…..34 χρόνια φταίω!!!

Που τα πόδια μου είναι πρησμένα σήμερα, φταίω…..που τα νύχια μου ματώσανε, φταίω…..που όλο το κορμί μου πονάει, φταίω….που δε μπορώ να σταματήσω το δάκρυ, φταίω.

Που πήγε, εκείνο το γελαστό χοντρό παιδάκι, που ήμουνα? Πέθανε μέσα στη μήτρα της μάνας του…νομίζω.

Φτάνω στη δουλειά, νομίζω πως θα ξεχαστώ…..μα πως….φταίω. Κάποια στγμή, θέλω να πετάξω την αερολιμενική ταυτότητα και να φύγω…………ΝΑ ΦΥΓΩ!!!

Μα δε μπορώ…..η ψυχή μου έχει πιάσει πάτο…..η ηθοποιία μου, για τα παρατράγουδα…..επιβάτες και συνάδελφοι με κοιτούν με απορία…..κι ένα τηλεφώνημα…με κάνει να γελάσω…..από τη Διοίκηση.

- Θα κάνεις δυο ώρες υπερωρία?

Πόσο γέλασα, είναι έξι το απόγευμα, είμαι λίγο καλύτερα ( μήπως να αρχίσω να φταίω, και γι’ αυτό?)

Σχολάω, άλλο ένα ένσημο, στην υπηρεσία των άλλων, επικολλήθη!!!

Επιστρέφω, δεν κλαίω πια.

Κάθομαι στον υπολογιστή και γράφω…..πόσο όμορφα κύλησε αυτό το Σαββατοκύριακο…..ήθελα να γράψω κι άλλα, πιο μεγάλα λόγια, μα είμαι η Λου….κι έχω το nosce te ipsum.

Δε μ’ αρέσει να κλαίω…………..πιο πολύ…...βαρέθηκα να φταίω!!!!

Μου ΄ρχονται στο μυαλό οι σκέψεις της Αλκυόνης Παπαδάκη….(αυτή τη φορά, είπα να μην τις κλέψω)

Βαρέθηκα ν' ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ. Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός κι εγώ να κουλουριάζομαι στο πάτωμα. Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληρωμένους. Βαρέθηκα να φτιάχνομαι με τα λάθη μου. Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά. Να βγάζω αθώους τους ενόχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί. Να μουλιάζω στη βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες. Κι όμως... Όσες φορές είπα
"από Δευτέρα πάρ' το απόφαση αλλάζεις" γέλασε κάθε πικραμένος. Δε βαριέσαι. Το κακό είναι πως όλ' αυτά γίνονται
επειδή στο βάθος είμαι δειλή. Τα κάνω για να πιστέψω έστω και για λίγο
πως είμαι κι εγώ εδώ. Πως παίζω κι εγώ σ' αυτό το ντέρμπυ. Πάντως
όπως και να 'χει το ζήτημα
ένα πράμα ξέρω καλά. Πως γουστάρω πολύ. Γουστάρω τη φάση και περισσότερο την αντίφαση. Γουστάρω την τρέλα μου και περισσότερο την τρέλα των άλλων. Γουστάρω τ' αγόρια που έχουν κορδέλες στα μαλλιά και στα μάτια ένα ματσάκι μενεξέδες. Γουστάρω τα κορίτσια που τραγουδούν στις ακρογιαλιές μ' ένα θαλασσοπούλι ανάμεσα στα φρύδια. Μπορεί να είμαι μια δειλή
μια φευγάτη
μια επικίνδυνη
αλλά χαίρομαι αφάνταστα που κάποιος μ' έσπειρε σ' αυτή τη γη.

boomp3.com

Αύριο, θα μιλήσω με το διευθυντή….θα του πω, πόσο ανάγκη έχω αυτές τις δυο μέρες…να βρεθώ στη μήτρα της μάνας μου…..να αισθανθώ της λήθης τη μυρωδιά….ήδη κάνω πρόβες…θα τα κατεφέρω πιστεύω…..μόνο έναν παράγοντα δεν υπολογίζω…..ότι ΦΤΑΙΩ!!!

Υ.Γ. Συγνώμη που σας κούρασα…..συγνώμη σε όλους…..συγνώμη σε μένανε, που μ’ έχω ξεχάσει, ζωή είναι μάτια μου, ζωή, θα περάσει!!!!!!!!!!!!!!!