ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣAΣ ΜΙΛΑΩ ! ( ακούστε με λίγο ...)

Hταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά αυτό που τον διαφοροποιούσε ήταν ο τρόπος σκέψης του: πίστευε ότι δεν υπάρχει αγάπη. Είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία προσπαθώντας να βρει την αγάπη και είχε «μελετήσει» τους ανθρώπους γύρω του. Οπου και αν πήγαινε αυτός ο άνθρωπος συνήθιζε να λέει ότι η αγάπη είναι μία επινόηση των ποιητών, μία επινόηση των θρησκειών για να χειραγωγούν τον αδύναμο νου των ανθρώπων για να τους κάνουν να πιστεύουν, να τους ελέγχουν.
Ελεγε ότι η αγάπη μοιάζει με ναρκωτικό, μας «φτιάχνει», αλλά δημιουργεί μία ισχυρή ανάγκη. Μπορούμε να εθιστούμε στην αγάπη, αλλά τι θα συμβεί όταν πάψουμε να παίρνουμε την καθημερινή μας δόση; Συνήθιζε να λέει ότι οι περισσότερες σχέσεις μεταξύ εραστών μοιάζουνε με τη σχέση ανάμεσα σ’ έναν τοξικομανή και στο άτομο που τον προμηθεύει. Αυτός με τη μεγαλύτερη ανάγκη μοιάζει με τον τοξικομανή και αυτός με τη μικρότερη με τον προμηθευτή. Αυτός με τη μικρότερη ανάγκη ελέγχει όλη τη σχέση. Ο εξαρτημένος, αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη, ζει μέσα σε διαρκή φόβο μήπως και τον αφήσει ο άλλος με αποτέλεσμα να γίνεται ιδιαίτερα κτητικός. Γίνεται ζηλότυπος και απαιτητικός εξ’ αιτίας το φόβου του.
«Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν αγάπη δεν είναι παρά μια σχέση φόβου που βασίζεται στον έλεγχο» συνήθιζε να λέει.
Επειτα μια μέρα καθώς περπατούσε στο πάρκο, είδε καθισμένη σ’ ένα παγκάκι μια όμορφη γυναίκα να κλαίει. Αισθάνθηκε περιέργεια. Αφού κάθισε δίπλα της τη ρώτησε αν μπορούσε να τη βοηθήσει. Η έκπληξή του ήταν πολύ μεγάλη όταν η γυναίκα του είπε πως κλαίει επειδή ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει αγάπη. Εμοιαζαν πάρα πολύ και γρήγορα έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ηταν μια υπέροχη σχέση, υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και ποτέ δεν αποπήρε ο ένας τον άλλον. Ηταν ευτυχισμένοι, δεν υπήρχε φθόνος ή ζήλια, δεν υπήρχε έλεγχος ή κτητικότητα και η σχέση τους ολοένα και εξελισσόταν.
Τότε ο άνδρας σκέφτηκε «ίσως αυτό που νιώθω γι’ αυτήν να είναι αγάπη. Αλλά είναι τόσο διαφορετικό απ’ ό,τι έχω νιώσει στο παρελθόν. Δεν είναι αυτό που λένε οι ποιητές ή οι θρησκείες γιατί δεν είμαι υπεύθυνος γι’ αυτήν. Δεν περιμένω κάτι, δεν παίρνω κάτι απ’ αυτήν, δεν έχω ανάγκη να με φροντίσει, απλώς περνάμε υπέροχα μαζί. Ισως τελικά να υπάρχει αγάπη αλλά δεν είναι αυτό που νομίζουν όλοι». Ηταν μεγάλη η έκπληξή του όταν διαπίστωσε ότι το ίδιο σκεφτόταν και αυτή.
Εξακολουθούσε να υπάρχει σεβασμός, συμπαραστεκόταν ο ένας στον άλλον και η αγάπη ολοένα και άνθιζε. Μία νύχτα συνέβη ένα μεγάλο θαύμα. Εκείνος κοιτούσε τα αστέρια και βρήκε το πιο όμορφο απ’ όλα και η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη που το αστέρι άρχισε να κατεβαίνει από τον ουρανό κα σύντομα βρέθηκε στα χέρια του. Τότε συνέβη ένα δεύτερο θαύμα και η ψυχή του ενώθηκε με εκείνο τ’ αστέρι. Ήταν απίστευτα ευτυχισμένος και ανυπομονούσε να πάει στη γυναίκα και να εναποθέσει το αστέρι στα χέρια της για να της αποδείξει την αγάπη του.
Μόλις ακούμπησε τ’ αστέρι στα χέρια της εκείνη δίστασε για μια στιγμή. Αυτή η αγάπη ήταν συγκλονιστική και εκείνη τη στιγμή το αστέρι έπεσε από τα χέρια της και διαλύθηκε σε εκατομμύρια κομμάτια.
Τώρα υπάρχει ένας ηλικιωμένος άνδρας που γυρίζει τον κόσμο και ορκίζεται ότι δεν υπάρχει αγάπη. Και υπάρχει και μία όμορφη ηλικιωμένη γυναίκα στο σπίτι που περιμένει έναν άνδρα κλαίγοντας για τον παράδεισο που είχε στα χέρια της και σε μια στιγμή αμφιβολίας τον άφησε να χαθεί. / THE END .

Υ.Γ. Θα είμαι πάντα κλέφτρα......κι ας μη το θέλησα ποτέ!!!