«Ο φόβος των ιστοριών, όταν λείπουν»

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε κάπου, πολύ- πολύ μακριά, μια χώρα όπου ζούσαν άνθρωποι οι οποίοι είχαν ξεχάσει να λένε ιστορίες.

Στη χώρα χωρίς ιστορίες κανείς δεν μιλούσε πολύ γιατί για όλες τις ερωτήσεις η απάντηση έπρεπε να’ ναι μόνο ένα ναι ή ένα όχι.

Κάθε εξήγηση θα ήταν μία ιστορία και τελικά ακόμη και το ναι ή το όχι έγιναν απλώς ένα νεύμα ή μια κίνηση του κεφαλιού.

Σ’ αυτή τη χώρα κανείς δεν τραγουδούσε γιατί και τα τραγούδια λένε μια ιστορία.

Ακόμη και το φαγητό έγινε βαρετό κι έμενε σχεδόν αμαγείρευτο, επειδή οι άνθρωποι στη χώρα χωρίς ιστορίες, δεν σπαταλούσαν τον χρόνο τους για να πουν ιστορίες γύρω από τη φωτιά.

Σ’ αυτή τη χώρα ,τη χωρίς ιστορίες, πως να μοιραστείς μια συνταγή ,αν δεν πεις την ιστορία της.

Δεν υπήρχαν εφημερίδες, βιβλία, ραδιόφωνο, τηλεόραση.

Δεν υπήρχαν σχολεία γιατί πως θα μπορούσαν να υπάρχουν σχολεία χωρίς βιβλία ή βιβλία χωρίς να γράφουν μέσα ιστορίες.

Σ’ αυτή τη χώρα χωρίς ιστορίες δεν υπήρχαν ονόματα για τα πράγματα.
Γιατί πως μπορείς να εξηγήσεις γιατί το νερό κατεβαίνει από τα βουνά μέσα σ’ ένα ρυάκι και καταλήγει στη θάλασσα ,χωρίς να πεις μια ιστορία.
Ή πως μπορείς να μιλήσεις για τον ήλιο που ανατέλλει στην ανατολή και δύει στη δύση.

Ή πως να εξηγήσεις γιατί δυο άνθρωποι παντρεύονται και κάνουν παιδιά..



..Και τελικά οι άνθρωποι άρχιζαν να εξαφανίζονται από τη χώρα χωρίς ιστορίες.
Κανείς δεν ήξερε γιατί, γιατί κανείς δεν μπορούσε να ρωτήσει.
Κι άλλωστε για να απαντήσει κάποιος θα έπρεπε να πει μιαν ιστορία.

Κι έτσι η χώρα χωρίς ιστορίες έγινε μια νεκρή χώρα.
Οι άνθρωποι που είχαν πάει εκεί ήταν φονιάδες ιστοριών.
Ήταν άνθρωποι που πίστευαν ότι δεν αντέχουν να ζουν με άλλους ανθρώπους.
Άνθρωποι που ήθελαν να επιβάλλουν στους άλλους αυτά που θα ‘πρεπε να λένε, άνθρωποι που πίστευαν ότι έπρεπε να λέμε στα παιδιά μόνο ορισμένες ιστορίες, αυτές δηλαδή που θα ενέκριναν οι ίδιοι.
Αλλά ακόμη κι αυτοί δεν άντεξαν για πολύ.
Γιατί σύντομα κι οι ίδιοι δεν μπορούσαν να πουν την ιστορία του γιατί ήρθαν στη χώρα, την χωρίς ιστορίες.

Σίγουρα τα παλιά χρόνια η χώρα χωρίς ιστορίες θα ‘πρεπε να είχε ιστορίες και τουλάχιστον έναν καλό παραμυθά
Που να ‘ναι τώρα αυτός ο παραμυθάς?


Μπορεί να ζωντανέψει πάλι η χώρα χωρίς ιστορίες?
Και πως μπορούμε εμείς να σιγουρευτούμε ότι η χώρα μας δεν θα γίνει κι αυτή μια χώρα χωρίς ιστορίες?


Η αφήγηση ιστοριών είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο.
Είναι ένας τρόπος να διδάσκεις και να μαθαίνεις.
Σ’ όλες τις μορφές που παίρνει η επικοινωνία μας υπάρχει μία ιστορία.
Οτιδήποτε υπάρχει στην τηλεόραση, στις ταινίες ή στις ειδήσεις, αρχίζει με μια ιστορία.
Οι θεωρίες μας για τη δημιουργία, τη φύση του κόσμου ή την πορεία της ανθρωπότητας, είναι ιστορίες.
Αλλά πάνω απ’ όλα οι ιστορίες και η αφήγησή τους είναι τέχνη.