Κόσμοι όμορφοι, πλασμένοι από γυαλί και πρόστυχους ήχους με στοιχιώνουν.
Ζητάω βοήθεια μέσα από βαθειά σκουρόχρωμα νερά, για ν΄ αποφύγω τα κοφτερά σαγόνια των σαρκοφάγων που έρπουν ύπουλα και απειλητικά όλο και πιό κοντά μου.
Χρώματα που χάνουν την υφή τους και κείνο το κρυφό τους νόημα, μπερδεύουν τις κινήσεις, τις πράξεις μου.
Παράξενες φιγούρες με προσπερνούν και κοροϊδευτικά κοιτούν τις αδυναμίες και τους φόβους μου.
Θόρυβος δυνατός έρχεται να ταράξει τις ησυχασμένες σκέψεις μου. Με κόπο πολύ φυλάω τα μάτια, μην με τυφλώσουν οι γλοιώδεις αστραπές τούτης της μακάβριας καταιγίδας που ξεσπά ξανά και ξανά στον ρυτιδιασμένο απ΄ τα γιατί, ουρανό μου.
Κουράζει η ζωή, είναι αλήθεια και η κούραση ετούτη με τρομάζει.
Χαμένα χρόνια, χαμένοι κόποι χωρίς χαμόγελα και ευτυχίες, αγάπες απατηλές, ψεύτικες περνούν σαν ταινία από μπροστά μου και καίνε τα μάτια σε φλόγες από ματαιότητα και μοναξιά φτιαγμένες.
Άραγε θ΄ αποκτήσω ποτέ κάτι περισσότερο από αναμνήσεις και χαμένα όνειρα;
Οι καρδιές γιατί είναι τόσο άδειες και δισταχτικές;
«Πρέπει να φιλιώσεις με τον εαυτό σου», μου είπαν κάποιοι. Μα ποιά είναι η φιλία θαρρώ πως δεν γνωρίζω, και δύσκολα θα βρώ εκείνο που τη θωριά του δεν την ξέρω.
Κάποιες υποψίες της μορφής αυτής έχω μονάχα, μα ίσως είναι κι αυτές ψεύτικες κι απατηλές.
Δεν ξέρω. Λύτρωση στο σκοτάδι δεν μπορώ να βρώ. Το φώς πάλι είναι τόσο μακρινό που να το φτάσω δεν μπορώ.
Κάπου κάπου, μια αχτιδίτσα ελπίδας έρχεται να ταράξει την τόσο εύθραυστη κι επικίνδυνη ισορροπία μου. Αυτή η μικρούλα αχτίδα έρχεται και φεύγει, παίζει τρελλά παιχνίδια με τις αισθήσεις και στέλνει ηδονικά μυνήματα στο κορμί μου. Τρελλός και ξέφρενος χορός αρχίζει. Χορευτές όλες οι ίνες, όλα τα κύτταρα, όλο το είναι μου.
Θέλω να ζήσω και δεν μ΄ αφήνουν.
Θέλω ν΄ αγαπήσω και παγώνουν την καρδιά μου.
Θέλω να φωνάξω και φυλακίζουν την φωνή μου.
Θέλω να χορέψω και αλυσοδένουν τα πόδια μου.
Θέλω να νιώσω και κόβουν κομμάτια τα αισθήματά μου να μην τα βάλω σε τάξη.
Θέλω ν΄ αγγίξω και σχίζουν τα χέρια μου.
Θέλω να χαρώ και ληστεύουν τα χαμόγελά μου.
Θέλω ν΄ αγαπηθώ και με καταδικάζουν σε μοναξιά.
Θέλω να δημιουργήσω και μου στερούν τις ευκαιρίες θυσία στους τύπους.
Θέλω να κλάψω και μου στεγνώνουν το δάκρυ.
Θέλω να γεννήσω και το κορμί μου στέρφο κάνουν.
Θέλω να πετάξω και κλέβουν καψαλίζουν τα φτερά μου.
Θέλω να φύγω απ΄ εδώ κι όλες οι πόρτες μου κλειστές.
Θέλω να θέλω και μου στερούν τη βούληση με νόμους.
Θέλω να σκεφτώ και τις ιδέες μου απομονώνουν αντιγράφουν.
Θέλω να γράψω και μου τελειώνουν το χαρτί μου.
Υ.Γ. Από τα όμορφα κλεμμένα.............
31 ειχαν κατι να πουν:
Μονο που σκαναρεται το pc Fenrisar και οι καιροι ειναι δυσκολοι.......
Την καλημερα μου.
απλα υπεροχο Λου μου..εχεις φτιαξει ενα ΤΕΛΕΙΟ μπλοκ μεσα σε λιγο χρονικο διαστημα..εσυ και η penthesila κ η σοφία απο red nights εχετε τα καλτυερα γυναικεια Blogs..
Ρομποτακο σ ευχαριστω....και χαιρομαι που εισαι φιλος μου!!!
και εγω χαιρομαι που εισαι φίλη μου κ που ανηκεις στους ελληνες μπλόκερς Λου μου
τις καλησπέρες μου
οταν το διαβαζα... επαιζε η τρομερη εκτελεση του unforgiven και ηταν τρομερος ο συνδιασμος...
Γι' αυτο δεν αλλαξα το τραγουδι...νομιζω οτι δενει αρμονικα.
Καλησπερα Αμελι.
προσοχη το πρωτο σχολιο ειναι ιος
Σ' ευχαριστω ανωνυμε....ελπιζω να τη γλιτωσα.
Πανέμορφο Λου μου! Έχεις ένα μοναδικό τρόπο να αγγίζεις την καρδιά μας και τη σκέψη μας...
Την καλησπέρα μου
ωθεί σε επανάσταση...
Αν μου επιτραπεί η έκφραση "δεν αφήνουμε τσι αηδίες για να ζήσουμε λίγο;"
Ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για αβάσταχτα ελαφρύς και δε με νοιάζει. Πηγαίνετε τώρα στο παράθυρο, κοιτάξτε για ένα λεπτό τον ουρανό κι ύστερα αναστενάξτε βαθειά. Έτσι φεύγει η σκιά από μέσα μας, έτσι ψάχνουμε να βρούμε κάποιον να ευχαριστήσουμε για το δώρο της Φύσης (εγώ τον λέω θεό, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος), έτσι βλέπουμε να ξημερώνει μια νέα μέρα.
Αύριο θά 'ναι απείρως καλύτερα. Σήμερα είναι τέλεια.
Το μυαλό είναι ένα όργανο που έχει πολλές χρήσεις, γιατί διαλέγετε τη χειρότερη;
Αν δυσαρέστησα κανέναν σας παρακαλώ ταπεινά συγχωρέστε με.
Πάντα δικός σας.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΣΧΟΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΙΟΣ- Η ΛΕΚΤΙΚΗ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑ
Καλησπερα Harmonica....σημερα επεστρεψα απο ενα ακομη weekend και με γλυκανε το σχολιο σου.
Τις ευχες μου.
Εχεις δικιο Παλελε.....ειναι που ο καιρος ωθει....ειναι που βλεπουμε γυρω μας....ειναι που ολοι ξεσηκωνονται.....τελικα οι Λαοι μιλανε στο τελος.
Καλησπερα Σπυρο....ενα Σαββατοκυριακο χαζευα τον ηλιο....τωρα ομως επεστρεψα...παντου γκριζο....τα σκουπιδια σε πνιγουν...ακομη παιζουμε με το ρευμα....οι υπηρεσιες σκληρες....φως πουθενα.....σαν να ερχεται η ωρα της αλλαγης.
Εγω παντως δεν θιγομαι απο τα σχολια σου...παραμενω παντα ενα γελαστο παιδι.....το μελλον μου μονο με θυμωνει....πρεπει ρωτα ν' αλλαξω.
Σ' ευχαριστω παραλογο....το καταλαβα...στο ιδιο μηκος κυματος με το πρωτο.....η λεκτικη ομως επαληθευση μ' εκνευριζει....για την ωρα επιμενω να ρισκαρω.
Γλυκια κλεφτρα καλησπερα....
Θελω να γελασω και τα δακρυα δε μ αφηνουν ...δε το κλεψα το ενιωσα, νιωθω και θα νιωθω...
Ετσι κλεβω....για να κερδιζω αισθησεις....κι αν καταφερνω να χαριζω, δικαιωμενη βγαινω εγω...
Καλησπερα φιλη μου, Πενθεσιλια.....να 'σαι παντα καλα.
Τι να πω τώρα;
Είναι μερικές φορές που ο άλλος τα έχει πει όλα...
Διαβάζοντάς σε, νιώθω ότι μ' έχεις "κατακλέψει" συναισθηματικά, ότι μ'έχεις συγκινήσει/ταράξει ανεπανόρθωτα κι ότι θέλω να σου "κλέψω" με τη σειρά μου κάθε λέξη.
Σίγουρα χαρίζεις!!!
Θενξ!
Καλημερα Φενια....τι να πω?
Θα γραψω καποτε κατι περι κλοπης και θα καταλαβεις οτι η σχεση μου μ΄αυτη την εννοια ειναι ακλονητη.
Απλα τα κερδη πρεπει να μοιραζονται....και χαιρομαι που παιρνεις...
Αντε τωρα να παρκαρω το καλαμι.
αγαπητή Λου, ωραία τα κλεμμένα αλλά η αναφορά στους ποιητάδες ειναι τιμή για τις στιγμές που μας χαρίζουν... ή για τις στιγμές της ζωής τους που έφεραν τις λεξούλες ετσι αντάμα και φτιαξαν το λιγο ή το πολύ που μας στάθηκε στο ματι...
σε ευχαριστώ που θα βάλεις το όνομα της ποιήτριας στο ποστ με το ποιημα... ή έστω το λινκ που βρήκες το σύνδεσμο...
ΓΙΑΤΙ...
Χριστίνα Σαββατιανού
Η "ποιήτρια"
Παραξενο, ο ψευτης και ο κλεφτης τον πρωτο χρονο χαιρονται.....γι' αυτο εγω δε διστασα να πω τι επαγγελομαι....δε θυμαμαι link.....πολλα κειμενα μου ερχονται με mail....αλλα θα βαλω το ονομα της ποιητριας.
Να'σαικαλα, αλλα αναγνωρισε μου το ελαφρυντικο, του οτι την κλοπη την δηλωνω.
Καλη σου μερα, φιλη μου, συγχωρεσε με.
Πρέπει να στο παραδεχθώ λου, εισαι ειλικρινής κλέφτρα... και εισαι και κεφάτη... δεν μπορώ να σου θυμώσω ...
μια φωνή από τα νιάτα μου ειναι... αυτές οι ερωτήσεις
http://paraxenies.blogspot.com/2007/03/blog-post_20.html
σε ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία... δεν πίστευα ποτέ ότι τα γιατί της νιότης μου θα στέκονταν στα μάτια κάποιων.. με τιμά αυτό, και μου δινει μια αισθηση ότι εμείς οι ανθρώποι έχουμε περισσότερα που μας φέρνουν κοντά από εκείνα που μας χωρίζουν...
ας μη σε κουράζω όμως, ειμαι και πολυλογού...
Σε ευχαριστώ για την άμεση απόκρισή σου - από τους πιο αξιοπρεπείς και σωαστούς κλέφτες που έχω συναντήσει :)
φιλικά - και χαμογελαστό απόγιομα να εχεις...
Χριστίνα
μη νομίζεις την έχω πατήσει κι εγώ με τον ίδιο τρόπο ;) δυο φορές μάλιστα... αλλά είναι κι αυτό ενα από τα δύστροπα τα ιντερνετικά...
Το πρωι που ειδα το σχολιο σου Παραξενη....ειπα, ωχ...Λου σε πιασανε....πατησα στο συνδεσμο.....δε μου θυμησε τιποτα....και εκανα ενα φρικτο λαθος.....το 20/3/2007..την ημερομηνια δηλαδη της αναρτησης....την μετεφρασα βιαστικα σε 20/3/2008....λες και το ιστολογειν, δεν υπηρχε πριν απο μενα....τωρα που ξαναπερασα επαθα το μπλακαουτ....κι ομως καλη μου φιλη....δεν το βουτηξα απο σενα....κι ετσι επιβεβαιωνεται το ρητο που ισχυει στην περιπτωση μου...''Κλεφτρα, Εκλεψε, τον Κλεφτη..''
Αμα σε λενε Χριστινα.....ειμαι περηφανη.....που μου εγραψες....και περηφανη που συνεχιζεις.
Πως να δικαιολογηθω?
Περνα μια βολτα να δεις...
http://nosceteipsum33.blogspot.com/2008/05/blog-post_13.html
Χαιρομαι παντως που υπαρχεις....χαιρομαι γι' αυτο το καταπληκτικο στιχουργημα.....χαιρομαι που με την ευκαιρια αυτης της κλοπης....συνομιλησαμε.
Αντε μετα να σταματησω να κλεβω......
δεν χρειαζόταν βρε κορίτσι μου η δικαιολογία, ειμαι και ντροπαλός κατά καποιο τρόπο άνθρωπος, δεν μου αρέσει να πολυφαινομαι... ως φωτογράφος χρόνια (οχι πια) εμαθα πίσω απ το μπερντέ να ειμαι, να πράττω χωρίς φασαρία, και το ρημαδοόνομα, ενας φιλος με υποχρέωσε να το βάζω, (το παράξενο μου ήταν πιο άνετο) κι αυτός ειναι που με βάζει με το ζόρι να γκρινιάζω... οταν συναντά τα γραφόμενα μου κάπου.... (ειναι και γκρινιάρης άσχημος απαπαπα, αντε να του χαλάσω χατήρι λέμε
η μόνη αλήθεια ειναι ότι μου κάνει εντυπωση ειλικρινά ότι καποια από τα παράγωγα του μυαλού μου, βρίσκουν φίλους, ειναι σαν να βρίσκω φίλους εγώ σαν ανθρωπος...
δεν περίμενα επ ουδενί καποιος να δει κατι που έγραψα, να του αρέσει και να το μεταφέρει καπου αλλού... μεγάλη εντύπωση μου κάνει μα τους θεούς!!!...
παράξενο ειναι και αμήχανα λίγο με κανει να νιώθω...
Ισως επειδή επιβεβαιώσεις στη ζωή μου μέχρι τώρα επαιρνα μόνο από αποτελέσματα των πράξεων και ποτέ από τρίους, έτσι ήταν η τύχη οι συγκυρίες ή ότι άλλο μας δίνει μαθήματα τελος παντων...
Καποτε μικρη, καπου στη Δυση...εγραφα κι εγω, Χριστινα....μα τα γραπτα μου....τυλιξαν γαυρους και αθερινες....σημερα τα αναζητω.....σαν της αδοξης ποιητριας τα γραμματα....σημερα η πενα μου ειναι γυμνη....ο λογος μου στερεψε.....διαβαζοντας σε....ειδα ποσο αναγκη σε ειχα....ημουνα εγω, ημουνα η αλλη....σε μενα ειχε αντικτυπο η γραφη σου....ημουνα εγω...ειμασταν ολοι.....εκεινοι οι ιδιορυθμοι ΄΄εξω απο τον κυκλο'' που αγγιξες...
Τι αλλο να γραψω?
Ποσα να πω?
Γιατι να δικαιολογηθω?
Μακαρι να μη με ανακαλυπτες, θα σε εκλεβα ξανα και ξανα!!!
"σημερα η πενα μου ειναι γυμνη....ο λογος μου στερεψε....."
Καπου εκεί είμαι και γω φιλη νέα,
ξέρεις, καμμια φορά τα δήθεν αδικήματα δικαιώνουν και θύτη και θύμα... το θέμα είναι να ειναι και οι δυο εκεί για να δουν τη δικαιωση... και να πάρουν το καλύτερο ζουμί που έχει να δώσει η πράξη...
μάλλον κάτι ΄τετοιο έγινε εδώ... για αυτό δεν προσβλήθηκα, διάβασα κι άλλα ποστ σου και σκέφτηκα κάτι όμοιο με αυτό που λες το : "ημουνα εγω, ημουνα η αλλη....σε μενα ειχε αντικτυπο η γραφη σου....ημουνα εγω...ειμασταν ολοι.....εκεινοι οι ιδιορυθμοι ΄΄εξω απο τον κυκλο'' που αγγιξες..."
τα δικά μου παλιά γραπτά εκτός από κείνα που σώθηκαν στη σχολική μου τσάντα γίναν στάχτη από τα χέρια καποιου βλοσυρού μαυρόψυχου ανθρώπου, μετά από 15 περίπου χρόνια βρέθηκε ενας ανθρωπος άγνωστος και φίλος καλός μαζί, που μου έδωσε λέξεις και μου είπε πλέξε παιξε, κάνε κατι με αυτές, κάνε κάτι για αυτές, - αυτό το παιχνίδι με εκανε και ξανάπιασα το μολύβι...
μια συμβουλή ΛΟΥ μου, να κάνεις δώρο στον εαυτό σου πανέμορφα τετράδια, να μυρίζεις το χαρτί και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή εκεί να απλώνεις την ψυχούλα σου... Στο πισογύρισμα για ανάγνωση, όταν το χαρτί θα εχει ξεθωριάσει το μελάνι, η δύναμη που θα εχεις κερδίσει στο μεταξύ θα ειναι σαν μικρό θαύμα απλωμένη στα μάτια σου... το πισι δεν δίνει αυτή την πολυτέλεια δυστυχώς... αγαπώ μόνο εκείνα που περάσαν από χαρτί τελικά.... εκείνα αγγίζουν ακόμη αισθήσεις... εκείνα επιβεβαιώνουν τις στιγμές που δεν υπάρχουν, και εκείνα μου φωνάζουν τα αποτελέσματα...
ουφ καλά σε εχω παρακουράσει λέμε...
πες μου να σκασω μολις βαρεθείς λολ
ά και κατι ακόμη, ποτέ δεν θα σταματήσεις να γράφεις Λου, ειμαι σίγουρη για αυτό... η ψυχή ειναι πιο δυνατή από τις οποιες μικρες πραγματικότητες...
Να ΄σαι παντα καλα, Χριστινα μου...και οι μαυροψυχοι, βλοσσυροι ανθρωποι...ενα φιλμ που εκαψες....
Ποιητης δεν ειναι εκεινος, που δρεππει τις δαφνες των κριτικων...και των διανοουμενων...ποιητης ειναι εκεινος που κανει να δακρυζουν...οι μικροι τυχαρπαστοι καθημερινοι ηρωες...με τα απληρωτα νοικια...και τις ψευτικες παντοφλες...οπως η αφεντια μου.
Ειχα παντα αυτο το χαρισμα, που λεγεται διαισθηση.....νομιζω οτι ηθελημενα...σαν να επαιζα με το κισμετ...βρεθηκες εδω...
Καλο σου βραδυ,γλυκια μαγισσα του μολυβιου.....
Μια τυχερη ''κλεφτρα''
Δημοσίευση σχολίου