Σαν τον μετανάστη, στη δική μου γη........

Παρασκευή μεσημέρι……μετά από πολύ καιρό…..ξεκινάμε για μια βόλτα στην Πάρνηθα……ενώ η καταιγίδα προμηνύεται.
Φυλή…..και ο υπέροχος δρόμος που βγάζει στα Δερβενοχώρια…..δάσος…φαράγγια…..μέσα στην καρδιά της Αττικής γης…….απίστευτη φυσική ομορφιά……………και………………………….
Τσακ………
Πίσσα….μαυρίλα…..κρανίου τόπος…..η καρδιά σφίγγει…..όταν το έργο της φύσης ενώνεται με το έργο του ‘’ανθρώπου’’….όταν αντικρίζοντας την απέραντη καμένη γη……έρχεσαι αντιμέτωπη με την ίδια σου την ενοχή…..(έτσι αισθάνθηκα…..ένοχη ως άνθρωπος……το τραγικότερο είναι ότι όλοι φταίμε…μικροί μεγάλοι τούτης της γης).
Το θέμα όμως δεν είναι αυτό….
Ο δρόμος μας βγάζει στα Βίλια…..και σ’ ένα ταβερνάκι όπου σταματάμε για να απολαύσουμε μια γνήσια μακαρονάδα χωριάτικη…..με μοσχαράκι και μυζήθρα….
Ένα ζευγάρι μεταναστών….(πιθανότατα Αλβανών) δουλεύει στο μαγειρειό……γλυκύτατοι φιλήσυχοι……χαμογελαστοί…..σε προϊδεάζουν θετικά…. Τρεις παρέες όλες κι όλες……….
4-5 νεαροί…..μια παρέα 5 συνταξιούχων ( του στυλ της δεξιάς του Κυρίου) κι εγώ με τον φίλο μου…….και όλα ωραία και αρμονικά στην μέθη της ελληνικής γευσιγνωσίας.
Η δεύτερη παρέα ζητά λογαριασμό…..η γυναίκα τους λέει το οφειλόμενο…πληρώνουν….και ξεσπούν σ’ ένα ρατσιστικό παραλήρημα…..Ζητούν απόδειξη…τους λέει με σπαστά ελληνικά ότι δεν ξέρει να δουλεύει την ταμιακή…..
Με ένα «κόσμιο» λοιπόν τρόπο, η παρέα των ΄΄Ελλήνων’’ την απειλεί και την προσβάλλει αναφωνώντας το κλασσικό:

-...

-Ε, βέβαια! Αφού σας μαζέψαμε όλους εδώ, εμείς φταίμε!
-...

Η γυναίκα τα χάνει…..σαστίζει…έρχεται προς το μέρος μου….μου ζητάει να την βοηθήσω….με ρωτάει αν γνωρίζω μηχανή……ο φίλος μου μιλάει στο κινητό…δεν έχει αντιληφθεί τι γίνεται……δεν ξέρω μηχανή γμτ μου…..αισθάνομαι η ιδία προσβεβλημένη….μετανάστρια στην δική μου γη…..θέλω να φωνάξω……μα δεν μπορώ……δεν έχω κότσια να αντιπαρατεθώ στους ‘’πατριώτες’’ νεοέλληνες μεσήλικες…νοσταλγούς της χούντας…..!
Φεύγουν εκστομίζοντας απειλές για Αστυνομία……αφού έχουν περιδρομιάσει τον άμπακο….κι έχουν δείξει τον ‘’ελληνισμό’’ της φιλοξενίας του πνεύματος και της Ευρώπης…..
Ζητάμε λογαριασμό…..εκείνη πλησιάζει διστακτικά…..με ένα χαμόγελο φοβισμένο….από τα φτηνότερα μαγαζιά που έχω φάει στην Αττική…….μνήμες κυριακάτικου σπιτικού τραπεζιού…την αποχαιρετάμε γελαστοί…..και την ευχαριστούμε……..


Διηγούμαι την σκηνή στον φίλο μου…..ψέλνοντάς του τα…..γιατί μιλούσε στο τηλέφωνο και δεν με βοήθησε να τους βάλουμε στην θέση τους……αυτούς τους καθωςπρέπει υποκριτές δοσίλογους ‘’Ελληνάρες’’.
Ένας καφές στον λόφο Χαιδαρίου με την πονεμένη περήφανη πόλη πιάτο με ηρέμησε…….κι όμως αυτή η Ελλάδα με πληγώνει………
Συγνώμη αν σας κούρασα…….