21 Απρίλη 1967 – Ιστορία μνήμης και λήθης

Ο... χειρουργός

«Μην ξεχνάτε όμως, κύριοι, ότι ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης, και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως διά της ναρκώσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει πιθανότης αντί της εγχειρήσεως να του χαρίσει την αποκατάστασιν της υγείας, να τον οδηγήση εις θάνατον».

Οσο για τον χρόνο της ανάρρωσης: «Είναι κάτι το οποίον εξαρτάται από την βαρύτητα του ασθενούς, την οποίαν αυτήν την στιγμή δεν θα ημπορούσα να είπω ότι γνωρίζω».

Και για να μη νομίζουν οι δημοσιογράφοι (όσοι εξακολουθούσαν να εργάζονται) ότι είναι ανεξέλεγκτοι, υπάρχει η απροκάλυπτη απειλή, η οποία εκτοξεύτηκε σε άλλη ομιλία του, στις 14 Φεβρουαρίου 1969 (με τον ασθενή πάντα δεμένο στη χειρουργική κλίνη): «Θα περάσετε κι εσείς από ένα κόσκινο, ποιοι θα έχετε το δικαίωμα να είσθε δημοσιογράφοι, βάσει προσόντων».

«Του ζήτησαν να μαρτυρήσει

Δε μίλησε

Του τσακίσαν τα δόντια

Του τσακίσαν τα δάχτυλα

Του τσακίσαν τα πλευρά

Σιωπούσε

Του κάψαν το στήθος

Του κάψαν τα πόδια

Του κάψαν την κοιλιά

Δε μαρτυρούσε

Του θραύσαν τις μασέλες

Του μάτωσαν τα νεφρά

Του συνθλίψαν τους όρχεις

Αυτός σιωπούσε

Κοίταζε μόνο

Αιώνες μακριά

Με τα μάτια

Του Ιησού».

Τον ταγματάρχη Σπύρο Μουστακλή τον έφεραν φυτό στο ΚΑΤ το 1973. Συμμετείχε στο κίνημα του Ναυτικού και συνελήφθη στις 22 Μαΐου του 1973. Κρατητήρια. ΕΑΤ-ΕΣΑ. 47 ημέρες βασανιστήρια.



- Σπύρο, κάνε ένα τσιγάρο και μετά ξεκινάμε...

Ο Σπύρος... «μιλούσε» με τις εκφράσεις του. Ο Σπύρος μπορούσε να κινηθεί. Η αρχική διάγνωση ήταν αφασία κινητικού τύπου, με μπλοκαρισμένο το κέντρο της κίνησης και της ομιλίας, εξαιτίας του εγκεφαλικού που προκλήθηκε από βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα.

Το τσιγάρο γλιστράει από το χέρι του που τρέμει και κυλάει στο πάτωμα... Το πρόσωπο του Σπύρου αρχίζει να «μιλάει»...

Το μάτι του φυσιοθεραπευτή «κλέβει» τις εκφράσεις του Σπύρου, αλλά συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του.

Απέναντι, η δεκάχρονη Ολγίτσα συνεχίζει τον δικό της Γολγοθά στο φυσιοθεραπευτήριο του ΚΑΤ.

Ο Σπύρος δεν μπορεί να πιάσει το τσιγάρο. Νευριάζει. Εξοργίζεται. Αρχίζει να βγάζει άναρθρες κραυγές.

- Σπύρο, πιάσ' το μόνος σου, του απαντά κοφτά ο φυσιοθεραπευτής.

Ο Σπύρος έχει ήδη κοκκινίσει. Τα κατεστραμμένα νευρικά κύτταρα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις εντολές του εγκεφάλου.

- Τι περιμένεις, Σπύρο; ΠΙΑΣ' ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ... Κοίτα την Ολγα τι κάνει, φωνάζει σχεδόν ουρλιάζοντας πια ο φυσιοθεραπευτής...

Ο Σπύρος αντιδρά. Το κοκκινισμένο πρόσωπό του... «ουρλιάζει»... Το ιατρείο του ΚΑΤ γεμίζει από τις φωνές του φυσιοθεραπευτή και τις άναρθρες κραυγές του Σπύρου.

Η Ολγα έχει σταματήσει τη φυσιοθεραπεία και κοιτά.

Το πρόσωπο του Σπύρου συνεχίζει να... «ουρλιάζει». Το σώμα του αρχίζει να σηκώνεται από την καρέκλα από ένα περίεργο ηλεκτρικό ρεύμα θέλησης που ξυπνά μέσα του.

Το στόμα του Σπύρου θυμάται και...

- ΓΑΜΩ... ΓΑΜΩ...

Ο φυσιοθεραπευτής σταματάει να μιλάει και τα μάτια του ρουφάνε ευχαρίστηση από τις νευρικές κινήσεις του Σπύρου που έχει σηκωθεί και έχει πιάσει το τσιγάρο.

Ο Σπύρος κάθεται μόνος του. Ανάβει με δυσκολία το τσιγάρο. Ο «κόκκινος» Σπύρος πάλλεται από οργισμένη χαρά. Κι όλα αυτά γιατί ήταν... «κόκκινος».

«Ηταν το χειρότερο περιστατικό που είχε έρθει μέχρι τότε, αλλά και από τότε και μετά...» θυμάται η Ντία Τσερμπίνη, φυσιοθεραπεύτρια στο ΚΑΤ. «Ηταν ένα μαύρο σώμα με πληγές παντού. Ηταν φρικτό».

Υστερα από πέντε μήνες ο Σπύρος Μουστακλής άρχισε να σηκώνεται, με τη βοήθεια της Χριστίνας, της γυναίκας του, και των νοσοκόμων του ΚΑΤ, μόνο με βοηθητικά μηχανήματα.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σηκώθηκε. Είχε βουίξει όλος ο έκτος όροφος: - Ο Σπύρος σηκώθηκε! Ο Σπύρος σηκώθηκε! Από στόμα σε στόμα. Είχαμε ανατριχιάσει από χαρά όλοι» μας λέει η κυρία Τσερμπίνη, που στάθηκε από την πρώτη μέρα δίπλα του, όχι μόνο από επαγγελματική ευσυνειδησία.

Καθημερινή συντροφιά του μετά τη μεταπολίτευση, ο Αλέκος Παναγούλης, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Αλευράς. Αυτοί που ήξεραν και βίωσαν και το πριν και το μετά.

Εζησε δυόμισι χρόνια στο δωμάτιο 609 και κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο, γιατί ήταν ήρωας όχι μόνο πριν... αλλά και μετά.

Από το Μάιο του 1973 έως τις 28 Απριλίου του 1986 που πέθανε δεν μίλησε ποτέ όπως όλοι οι άνθρωποι. Οι μόνες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του ήταν οι βρισιές που έλεγε στους βασανιστές του τις ώρες της φρίκης. Ηταν οι μόνες που έμειναν χαραγμένες στον εγκέφαλό του. Οι άλλες σβήστηκαν από τα χτυπήματα.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που γίνονταν καθημερινά στο γραφείο μου και με ρωτούσαν: Μίλησε;» μας λέει η κυρία Τσερμπίνη.

Ο Σπύρος Μουστακλής δεν μίλησε, όπως περίμεναν... αυτοί που έκαναν τα ανώνυμα τηλεφωνήματα. Μίλησε όμως με τον δικό του τρόπο... Μιλούσε τα υπόλοιπα 13 χρόνια που έζησε με το... πρόσωπό του.

Με την ύπαρξή του...

Γυάρος

"Το συρματόπλεγμα, η βροχή, ο άνεμος της θάλασσας, η βουή μόνιμη κι αμετάθετη σαν ένας τοίχος φυλακής,αυτός ήταν ο χώρος"

Και κάτι που βρήκα και ειλικρινά με εξέπληξε!!!!

Σε επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς τον Μπιθικώτση, η οποία δημοσιεύτηκε στο όργανο της χούντας «Ελεύθερος Κόσμος» του Σάββα Κωνσταντόπουλου στις 16 Νοεμβρίου 1967, ο συνθέτης γράφει: «Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα “Δειλινά” τον “Υμνο της Επαναστάσεως”. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στο βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν’ αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά. (Υπογραφή: Μίκης Θεοδωράκης) Αθήναι, Ιούλιος 1967».

Ο τραγουδιστής της «Ρωμιοσύνης» και του «Αξιον Εστί», εκτός από Ρίτσο και Ελύτη, αξιώθηκε τελικά να τραγουδήσει και... Ηλία Καραμανέα, κονφερασιέ και στιχουργό του «Υμνου» της δικτατορίας, σε μουσική του αρχιμουσικού Α. Ρεμούνδου. Την Πέμπτη 13 Ιουλίου 1967 σε μια καλλιτεχνική βραδιά υπό την αιγίδα του Κεντρικού Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων, στο κέντρο «Δειλινά» της Γλυφάδας, η Βίκυ Μοσχολιού και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγούδησαν, σε πρώτη εκτέλεση, τον Υμνο της δικτατορίας: «Μέσα στ' Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη αγκαλιασμένη, δυνατή, μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο το στρατιώτη...».

boomp3.com

Κι έτσι 41 χρόνια μετά από την δικτατορία των συνταγματαρχών φθάσαμε στην κληρονομική πρωθυπουργία ή εν ολίγοις στην αιρετή βασιλεία…..

Μα δε βαριέσαι αδερφέ τσιγάρο, πρέφα και καφέ!!!!

Σας ασπάζομαι,

Λου

UPDATE: Θερμές ευχαριστίες στους φίλους Laplace 78
και Ψουξ
καθώς και το startpoint.gr
που με τίμησαν προβάλλοντας το post.